van groei naar bloei

In den Appelhof

Stel je eens voor, je bent een zaadje.

Je bent, verborgen als vrucht, gekoesterd in een schoot van voeding, ergens neergevallen.

En de schoot is verschrompeld, opgegeten, weg.

Je ligt daar.

Kaal.

In het pikke donker.

Je hebt het koud.

Je wilt iets anders.

Je wilt dat het weer veilig is, je wilt dat het weer leuk is … je wilt, je wilt,

Dat is het voornaamste: het duwt, jij duwt.

En dat is alles wat je weet.

Frustratie en groei.

Je weet niet waar naar toe je duwt.

Je bent stekeblind en al kon je zien, dan zag je nog niks.

Want je zit onder de grond.

Alle kanten op duwen is goed.

Zo lijkt het.

Maar sommige kanten duwen terug en andere kanten geven mee.

Waar teruggeduwd wordt, daar stopt het.

Waar het meegeeft komt ‘het duwen’ verder uit je.

Waar ‘het’ verder uit je komt is er blij.

Blij omdat ‘het duwen’ is recht gedaan.

Blij, omdat ‘het’ verder uit je komt.

En verder eigenlijk nergens om.

“Waar ‘het’ verder uit je komt” maakt me tegelijkertijd ook boos. Boos over de onzichtbare toekomst vanaf dit nieuwe punt. Denk je dat je ergens bent gekomen, heb je weer geen uitzicht.

Boos omdat het ook vanaf dat punt weer alle kanten uit zou kunnen. Omdat ik weet dat ik ook vanaf dit punt weer heel veel tegengehouden ga worden. Omdat ik nog niet kan zien waar ik tegengehouden ga worden, en waar het meegeeft. Omdat ik nog niet ‘al gegroeid ben’ vanaf dit punt.

Frustratie en groei.

Groei naar toekomst voelt niet lekker.

‘Ik’ kom niet verder uit me als ik groei naar toekomst.

Alleen ‘Het Duwen’ komt verder uit me.

‘Ik’ blijf eeuwig duwen.

‘Ik’ blijf eeuwig wrijving ervaren.

En ik lijk voorgoed opgesloten te zitten in dit.

‘Ik’ wil verder uit me komen.

Dat gebeurt misschien wanneer ik me overgeef aan het eeuwige ‘voortduwen’ en van soms “ha, groei” of “ho stop, geen groei” en dat ‘het’ dat dan is. Meer niet.

En misschien draai ik me op een dag om.

Vertrouw ik en verblijf ik gewoon hierin.

Wat is er dan?

Misschien is er dan veel meer dan groei.

En ja! Dan is er voeding. Stroming. Contact. Uitwisseling.

Dan is er beweging. 

Dan valt opeens alles op wat er is en wellicht altijd al was.

Er is stabiel. Er is flexibel. 

Er is er is ……. er is …..

En dan opeens ervaar ik alles tegelijkertijd.

Verrek.

Ik ben een boom !!!!!